«Το αγόρι που μιλούσε με τους πλανήτες» 22 Μαρτίου, 2016

Ο Τζέικομπ έχει δείκτη ευφυΐας υψηλότερο του Αϊνστάιν. Διαθέτει φωτογραφική μνήμη. Έμαθε να λύνει μαθηματικές εξισώσεις μέσα σε δυο εβδομάδες, μόνος του. Σε ηλικία εννέα χρόνων άρχισε να αναπτύσσει μια πρωτότυπη θεωρία στον τομέα της αστροφυσικής η οποία λειτουργεί ως προέκταση της Θεωρίας της Σχετικότητας και η οποία, σύμφωνα με τους ειδικούς, θα του εξασφαλίσει πολύ σύντομα μια υποψηφιότητα για το βραβείο Νομπέλ. Σήμερα, σε ηλικία δεκατριών χρόνων εργάζεται κανονικά, ως ερευνητής, στον τομέα της κβαντικής φυσικής.

Όλα αυτά είναι αξιοθαύμαστα από μόνα τους αλλά παίρνουν ακόμα πιο εκπληκτικές διαστάσεις όταν διαβάζει κανείς την απίστευτη ιστορία της Κριστίν Μπαρνέτ, της μητέρας αυτού του ξεχωριστού αγοριού. Διότι, όταν ο Τζέικομπ έγινε δύο χρόνων, οι γιατροί διέγνωσαν σοβαρής μορφής αυτισμό και ανακοίνωσαν στη μητέρα του ότι, πιθανότατα, ο μικρός δε θα μάθαινε ποτέ ούτε καν να δένει τα κορδόνια των παπουτσιών του. Η Κριστίν δεν έχασε το κουράγιο της αλλά αντιθέτως επέλεξε να εμπιστευτεί τις κρυφές δυνατότητες του παιδιού της.

Σ’ αυτό το βιβλίο, η Κριστίν Μπαρνέτ καταθέτει τη συγκλονιστική μαρτυρία της. Μας διηγείται πώς επέτρεψε στο παιδί της, με την πίστη, την αφοσίωση και τη φροντίδα της, να καλλιεργήσει την ασύλληπτη ιδιοφυΐα του. Μια ιστορία-ύμνος στην ελπίδα και στην αγάπη.

Γιατί δυσκολεύομαι να βάλω όρια στο παιδί μου; 2 Ιανουαρίου, 2014

Οι γονείς ενώ γνωρίζουν τη σημασία των ορίων για την αρμονική συμβίωση των μελών της οικογένειας αλλά και την υγιή ανάπτυξη των παιδιών, συχνά δυσκολεύονται να τα κάνουν πράξη. Οι λόγοι της δυσκολίας αυτής μπορεί να διαφέρουν.

Συχνά μια κύρια αιτία που εμποδίζει να επιβληθούν τα όρια είναι ο φόβος μη χάσω τη σχέση. Στη κοινή συνείδηση έχει καταγραφεί ότι τα όρια τις περισσότερες φορές φέρνουν αντιδράσεις και θυμό. Ο γονιός μπορεί να φοβάται αυτή την αναμέτρηση με το παιδί που μπορεί να του στοιχίσει έστω και προσωρινά την αγάπη του παιδιού  του.

Αυτό γίνεται ακόμα πιο δύσκολο  αν οι δυο σύζυγοι δε συμφωνούν μεταξύ ως προς τα όρια και ο ένας παρουσιάζεται ως καλός που επιτρέπει ενώ ο άλλος ως κακός που απαγορέυει. Αυτή η στάση των γονέων είναι συχνή σε διαζευμένα ζευγάρια ( και όχι μόνο) που ο ένας γονιός δε βλέπει συχνά το παιδί και  θέλει όταν το βλέπει να το ευχαριστήσει με κάθε τρόπο. Δεν είναι λίγες οι φορές που οι γονείς στεναχωριούνται ή νιώθουν ενοχές όταν στεναχωρήσουν το παιδί τους στην προσπάθεια τους να του βάλουν όρια.

Από την άλλη πλευρά οι σημερινοί ενήλικες υπήρξαν κάποτε παιδιά και η δική τους εμπειρία ως προς τα όρια μπορεί να παίζει το ρόλο της για τη σημερινή τους συμπεριφορά. Έτσι για παράδειγμα ενήλ ικες που έχουν βιώσει αυστηρά όρια στην παιδική ηλικία μπορεί να θέλουν να αφήσουν το παιδί τους πιο χαλαρό και ελεύθερο ή και το αντίθετο. Συχνά λοιπόν ο τρόπος διαπαιδαγώγησης που έχουμε βιώσει λειτουργεί άλλες φορές προς μίμιση και άλλες προς αποφυγή.

Ωστόσο δεν πρέπει να παραγνωρίζεται και η ιδιοσυγκασία του κάθε ατόμου. Υποχωρητικοί άνθρωποι γίνονται και υποχωρητικοί γονείς συχνά με την επιθυμία να αποφύγουν τη σύγκρουση με κάθε τρόπο. Εκεί καθρεφτίζεται και η δυσκολία τους να βάλουν τα όρια.

Νικολία Καράμπελα

Ψυχολόγος

http://www.psychologiatoday.wordpress.com

Το άγχος αποχωρισμού στα παιδιά

Η πρώτη μέρα στον παιδικό σταθμό ή στο νηπιαγωγείο συχνά χαρακτηρίζεται από τις συναισθηματικές αντιδράσεις των παιδιών (κλάμματα, φωνές κλπ) που είναι ενδεικτικές του ‘άγχους αποχωρισμού’. Το άγχος αποχωρισμού είναι ένα φυσιολογικό αναπτυξιακό φαινόμενο για τις ηλικίες των επτά μηνών έως έξι ετών (Bernstein & Borchardt, 1991). Αναμένεται δηλαδή τα παιδιά κυρίως προσχολικής ηλικίας να παρουσιάζουν άγχος κατά την απομάκρυνση τους από τα οικεία πρόσωπα που έχουν αναπτύξει συναισθηματικό δεσμό (συνήθως μητέρα). Ωστόσο εκείνο που διαφοροποιεί το φυσιολογικό άγχος αποχωρισμού από τη διαταραχή άγχους αποχωρισμού είναι το υπερβολικό άγχος που διακατέχει το παιδί στον αποχωρισμό από το οικείο πρόσωπο που έχει προσκολληθεί και παρεμποδίζει τη λειτουργικότητα του  σε διάφορα επίπεδα. Για να τεθεί διάγνωση για τη διαταραχή του άγχους αποχωρισμού  το αναπτυξιακά δυσανάλογο άγχος του παιδιού πρέπει να είναι ενεργό για τουλάχιστον 4 βδομάδες κατά τις οποίες να εμφανίζει συγκεκριμένα συμπτώματα.

Τα παιδιά που εμφανίζουν άγχος αποχωρισμού σε αρκετές περιπτώσεις καθρεφτίζουν το γονεϊκό άγχος. Οι ανησυχίες, οι ανασφάλειες και οι φόβοι των γονιών μεταδίδονται πολλές φορές άθελά τους στα παιδιά. Η μη λεκτική επικοινωνία (βλέμμα, σώμα, έκφραση προσώπου) μπορεί ασυνείδητα να ‘προδώσει’ τη δική τους αγωνία ακόμα και αν με τα λόγια προσπαθούν να είναι καθησυχαστικοί (όλα καλά θα πάνε κλπ). Σε αυτές τις περιπτώσεις τα παιδιά λαμβάνουν ένα διπλό μήνυμα και συχνά νιώθουν μπερδεμένα. Άλλες φορές πάλι οι φόβοι μπορούν να μεταδοθούν πιο άμεσα εστιάζοντας την προσοχή του παιδιού στο τι να προσέχει, τι να φοβάται, τι να μην κάνει. Έτσι μπορεί να δημιουργηθεί η αίσθηση ότι το σχολικό περιβάλλον είναι περισσότερο απειλητικό ή εχθρικό παρά οτιδήποτε άλλο.

Κρίνεται λοιπόν αρχικά σημαντικό οι γονείς να αναγνωρίσουν τους δικούς τους φόβους και τις αγωνίες και τα δικά τους συναισθήματα στους αποχωρισμούς. Ας μη ξεχνάμε ότι συχνά πίσω από τη ταμπέλα ενός φοβισμένου και αγχωμένου παιδιού βρίσκεται μια αγχωμένη μαμά που δυσκολεύεται να αποχωριστεί το παιδί της. Τότε η δική σας εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του παιδιού και η ενθάρρυνση μπορεί να είναι η κινητήρια δύναμη για μια ομαλή προσαρμογή στο σχολείο.

Από την άλλη πλευρά μια ανοιχτή συζήτηση με το παιδί μπορεί να το βοηθήσει να αποκτήσει μια εικόνα για το άγνωστο περιβάλλον που το περιμένει. Eίναι γεγονός ότι το άγνωστο συχνά εγείρει φόβο στους ανθρώπους. Χρειάζεται λοιπόν μια προετοιμασία για το τι να αναμένει το παιδί από το σχολικό του περιβάλλον (δραστηριότητες, εκπαίδευση, παιχνίδια κλπ). Επίσης μπορεί να ενθαρρυνθεί για να εκφράσει τυχόν απορίες ή ανησυχίες τους. Πολλές φορές η δική σας εμπειρία του παρελθόντος μπορεί να το  ανακουφίσει αν του δώσετε το μήνυμα ότι αντιμετωπίσατε κάποια δυσκολία και τελικά τα καταφέρατε.

Η στιγμή του αποχωρισμού απαιτεί μια ψύχραιμη, αποφασιστική και σταθερή στάση. Μπορείτε να ακούσετε το παιδί σας και να το καθησυχάσετε. Να του εξηγήσετε ότι θα επιστρέψετε και πότε να σας περιμένει. Όταν δίνονται σαφείς εξηγήσεις στα παιδιά και σταδιακά τα ίδια επιβεβαιώνουν ότι εκπληρώνετε  τις υποσχέσεις σας (στην προκειμένη περίπτωση επιστρέφετε για να τον πάρετε) μειώνονται με τον καιρό οι ανησυχίες τους. Σε περίπτωση που το άγχος των παιδιών συνεχίζεται και τα καθιστά μη λειτουργικά η ψυχοθεραπευτική παρέμβαση και η συμβουλευτική γονέων μπορεί να βοηθήσει.

                                                                                                                                              Νικολία Καράμπελα

                                                                                                                                Ψυχολόγος

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                      http://www.psychologiatoday.wordpress.com

ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΤΡΑΥΛΙΖΕΙ – ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΡΩ;

•  Ο τραυλισμός δεν είναι ένα φυσιολογικό στάδιο ανάπτυξης του λόγου του παιδιού
• Ο τραυλισμός δεν αποτελεί σκόπιμη ή μιμητική συμπεριφορά εκ μέρους του παιδιού
• Ο τραυλισμός δεν είναι απλά ένα πρόβλημα ομιλίας  αλλά έχει ψυχολογικές και κοινωνικές προεκτάσεις
• Η εκδήλωση των συμπτωμάτων του τραυλισμού δε βρίσκεται υπό τον έλεγχο του παιδιού
• Ο τραυλισμός μπορεί να περνά φάσεις έξαρσης και ύφεσης, ακόμα και να εξαφανίζεται εντελώς για κάποια χρονικά διαστήματα
• Σύμφωνα με σύγχρονες επιστημονικές απόψεις, ο τραυλισμός μπορεί να έχει κληρονομική προδιάθεση και να εκδηλώνεται κάτω από ορισμένες συνθήκες οι οποίες σχετίζονται με χαρακτηριστικά του παιδιού αλλά και με χαρακτηριστικά και αντιδράσεις του περιβάλλοντός του
• Η εκδήλωση του τραυλισμού συχνά συνδέεται με συγκεκριμένους παράγοντες, γι’ αυτό και επηρεάζεται ανάλογα με την περίσταση και τα πρόσωπα που εμπλέκονται σε αυτή. ¨Ετσι το παιδί μπορεί να μην τραυλίζει με όλα τα πρόσωπα ή να τραυλίζει περισσότερο κατά τη διάρκεια μιας τηλεφωνικής συνομιλίας.
• Συχνά τα συμπτώματα τραυλισμού στην ομιλία μπορεί να συνοδεύονται από άλλα προβλήματα και συμπτώματα άγχους , όπως για παράδειγμα αποφυγή βλέμματικής επαφής.
• Η θεραπευτική παρέμβαση βοηθάει στην υποχώρηση των συμπτωμάτων του τραυλισμού και την βελτίωση του παιδιού σε πολλούς άλλους τομείς.

Το φάσμα του αυτισμού 14 Νοεμβρίου, 2012

Περισσότερα από 1 στα 150 παιδιά βρίσκονται αντιμέτωπα με το φάσμα του αυτισμού. Η έγκαιρη υποστήριξη εξασφαλίζει στο παιδί καλύτερη ποιότητα ζωής.

Ποιά είναι η διάρκεια της ικανότητας συγκέντρωσης της προσοχής ανά ηλικία; 6 Οκτωβρίου, 2012

H διάρκεια συγκέντρωσης της προσοχής μεγαλώνει ανά ηλικία.

• Σε παιδιά 5-7 ετών είναι  15 λεπτά της ώρας.

• Σε παιδιά 7-10 ετών είναι 20 λεπτά της ώρας.

• Σε παιδιά 10-12 ετών φτάνει τα 25 λεπτά της ώρας.

• Σε παιδιά 12-15 ετών  ξεπερνά τα 30 λεπτά της ώρας.

(Ortner, 1979, Eisert & Eisert,1988,Keller & Thewalt,1990, Englbrecht  & Weigert 1994)

 
 
 

Νικολία Καράμπελα

Ψυχολόγος

                                                                                                                                                Τηλ: 6972059220

Τι βοηθάει τα παιδιά με Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητα;

• Δίνουμε ξεκάθαρες οδηγίες στο παιδί και έχουμε βλεμματική επαφή μαζί του όταν του απευθυνόμαστε.

• Αν χρειαστεί του ζητάμε να επαναλάβει τις οδηγίες που του δίνουμε.

• Θέτουμε το παιδί μακριά από ανεπιθύμητα ερεθίσματα ή περισπασμούς (τηλεόραση, παράθυρα κλπ).

• Χωρίζουμε κάθε δραστηριότητα σε μικρά βήματα και κάνουμε σαφές τι περιμένουμε από αυτό να κάνει.

• Δίνουμε επιβραβεύσεις κάθε φορά που τα καταφέρνει.

• Δημιουργούμε ευκαιρίες για επιτυχία αφού έχουμε παρατηρήσει που τα καταφέρνει καλύτερα.

• Βοηθάμε να δημιουργηθούν κανόνες.

• Όταν το παιδί παραβεί τους κανόνες κάνουμε σαφές ότι δεν αποδεχόμαστε τη συμπεριφορά του χωρίς να απορρίπτουμε το ίδιο.

• Δίνουμε στο παιδί την ευκαιρία να μάθει να προσαρμόζεται αρχικά σε μικρές ομάδες παιδιών (πχ ιδιαίτερα ξενόγλωσσα μαθήματα σε μικρά γκρουπ, μαθήματα ζωγραφικής κλπ).

Νικολία Καράμπελα

                                                                                                Ψυχολόγος

                                                                                                Τηλ: 6972059220

Τί είναι η ΔΕΠ-Υ; 5 Οκτωβρίου, 2012

Η ΔΕΠ-Υ (Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής – Υπερκινητικότητα) αναφέρεται σε άτομα που αντιμετωπίζουν προβλήματα διάσπασης της προσοχής και σωματικής υπερδραστηριότητας. Χαρακτηρίζεται από απροσεξία, διάσπαση της προσοχής, υπερκινητικότητα, δυσκολίες στην αφοσίωση στις σχολικές υποχρεώσεις ή τη συμμόρφωση σε υποδείξεις.
Η ΔΕΠ-Υ εμφανίζεται πιο συχνά σε αγόρια απ´ ότι στα κορίτσια. Συχνά η διαταραχή σχετίζεται με αρνητικές επιδόσεις στο σχολείο, καθυστέρηση μάθησης και επικοινωνίας. Επιπλέον, τα πεδιά με ΔΕΠ-Υ συχνά παρουσιάζουν γλωσσικές δυσκολίες ή ειδικές μαθησιακές ανάγκες.

 

 
 
 

Χαρακτηριστικές συμπεριφορές παιδιών με ΔΕΠ-Υ – Συμπτώματα

• Ανησυχία-υπερκινητικότητα. Δεν μένουν για πολύ ώρα στο ίδιο μέρος ή στην ίδια δραστηριότητα.

• Νευρικότητα, ασυγκράτητη και αδιάκοπη ομιλία, διακοπή τρίτων όταν μιλούν

• Διάσπαση προσοχής και αδυναμία ολοκλήρωσης μιάς δραστηριότητας.

• Δυσκολία συγκέντρωσης σε εργασίες.

• Παρορμητικότητα (ξαφνικά κάνουν πράγματα χωρίς να το σκεφτούν).

• Ανυπομονησία. Αδυνατούν να περιμένουν τη σειρά τους στην τάξη, σε παιχνίδια ή σε άλλες κοινωνικές καταστάσεις.

Τα παιδιά με ΔΕΠΥ μπορεί να παρουσίαζουν και άλλες δευτερογενείς δυσκολίες που είναι αποτέλεσμα των παραπάνω χαρακτηριστικών:

• Καθυστέρηση στην ανάπτυξη του λόγου

• Δυσκολία στην ανάγνωση

• Κακή επίδοση στις σχολικές εργασίες

• Κοινωνική ανωριμότητα – δυσκολεύονται να αναπτύσσουν και να διατηρούν φιλίες

• Χαμηλή αυτοεκτίμηση

• Επιθετικότητα – Δεν ανταποκρίνονται στην πειθαρχία και έχουν ξεσπάσματα θυμού

• Κάνουν ανήσυχο ύπνο, αργούν να κοιμηθούν ή ξυπνούν πολύ νωρίς το πρωί.

Οδηγίες για γονείς και εκπαιδευτικούς

Γονείς, δάσκαλοι και καθηγητές πρέπει να καταλάβουν τη φύση των προβλημάτων της ΔΕΠ-Υ και στη συνέχεια να δημιουργήσουν μια συνεπή προσέγγιση στο σπίτι και στο σχολείο. Οι γονείς θα πρέπει να συμφωνήσουν μεταξύ τους στο πως θα υιοθετήσουν μια σταθερή προσέγγιση , ακόμα και αν έχουν κατανοήσει διαφορετικά τα προβλήματα. Η επικοινωνία μεταξύ της οικογένειας, των εκπαιδευτικών και των ιατρών θα βοηθήσει στην κατανόηση των δυσκολιών, στην παρακολούθηση της προόδου του παιδιού αλλά και θα ξεκαθαρίσει απορίες και θα εξασφαλίσει πως όλοι εργάζονται με κοινό στόχο – πράγμα που είναι εξαιρετικά σημαντικό. Με τον κατάλληλο χειρισμό τα παιδία με ΔΕΠ-Υ μπορούν να μάθουν να ελέγχουν τις αντιδράσεις τους, να συγκεντρώνονται καλύτερα και να ολοκληρώνουν εργασίες στο σχολείο.

Παρακάτω αναφέρονται ορισμένες «τεχνικές» με τις οποίες θα μπορούσατε να βοηθήσετε ένα παιδί με ΔΕΠ-Υ:

• Ενημερώστε το παιδί εκ των πρωτέρων για το τι θα κάνει ή πείτε του πότε είναι η σειρά του. Χρησιμοποιήστε απλές, ξεκάθαρες και άμεσες οδηγίες.
• Δίνετε μόνο μία οδηγία κάθε φορά και αποφύγετε μεγάλες και πολύπλοκες εντολές. Προχωρήσετε στην επόμενη δραστηριότητα μόνο όταν το παιδί έχει ολοκληρώσει την προηγούμενη.

• Αποφύγετε τις γενικεύσεις. Μη του λέτε να είναι «φρόνιμο» ή  «να συμπεριφέρεται καλά». Περιγράφετε την απαιτούμενη συμπεριφορά ξεκάθαρα – μην υποθέσετε ότι το παιδί ξέρει τι εννοείτε.

• Να επιβραβεύετε το παιδί για την καλή συμπεριφορά.

• Έχετε ένα δομημένο ημερήσιο πρόγραμμα με ξεκάθαρους κανόνες και ρουτίνες.

• Δώστε προσοχή στην καλή συμπεριφορά. Δείξετε στο παιδί πως είστε ευχαριστημένοι με την συμπεριφορά  του και επιβραβευστε το. Μην ξεχνάτε ότι τα παιδιά με ΔΕΠ-Υ έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση.

πηγή: noesi.gr

Είναι το παιδί μου έτοιμο να πάει στο σχολείο; 2 Σεπτεμβρίου, 2012

Το καλοκαίρι έφτασε στο τέλος του, ήρθε ο Σεπτέμβρης και ξεκινά μια νέα σχολική χρονιά. Τα παιδιά του νηπιαγωγείου θα γίνουν μαθητές της Α’ τάξης δημοτικού, γεγονός που προκαλεί χαρά αλλά και άγχος κυρίως στους γονείς που αναρωτιούνται αν το παιδί τους είναι αρκετά ώριμο για να μπορέσει να ενταχθεί ομαλά στο καινούριο περιβάλλον, να ανταπεξέλθει στις νέες απαιτήσεις και να αποκτήσει τις γνώσεις που προσφέρει το σχολείο. Αναρωτιούνται δηλαδή εάν το παιδί τους έχει τη λεγόμενη σχολική ετοιμότητα.
 
 
 
 
 
Τι είναι η σχολική ετοιμότητα;
 
Ο όρος «σχολική ετοιμότητα» αφορά τις δεξιότητες εκείνες που πρέπει να έχει το παιδί ώστε να μπορεί να κατακτήσει τις νέες γνώσεις-δεξιότητες που του προσφέρει το σχολείο. Οι δεξιότητες αυτές δεν είναι μόνο γνωστικές αλλά και κοινωνικές.
 
 
Παρακάτω αναφέρονται βασικές δεξιότητες που πρέπει να έχει κατακτήσει ένα παιδί για να είναι έτοιμο για το σχολείο:

• Να είναι σε θέση να αυτοεξυπηρετείται (να μπορεί δηλαδή να ντύνεται, να τρώει, να πηγαίνει στην τουαλέτα μόνο του)

• Να μπορεί να συνεργάζεται με άλλα παιδιά

• Να είναι σε θέση να ακολουθεί απλούς κανόνες

• Να είναι σε θέση να διατηρεί την προσοχή του, ώστε να ακούει τι του λέει κάποιος και να ολοκληρώνει μια δραστηριότητα σε λογικό χρονικό διάστημα για την ηλικία του

• Να προσανατολίζεται στο χώρο και στο χρόνο και να γνωρίζει έννοιες όπως πάνω-κάτω, μπροστά-πίσω, πριν-μετά, χτες-σήμερα-αύριο.

• Να έχει βασική σωματογνωσία (να αναγνωρίζει και να ονομάζει βασικά μέρη του σώματός του)

• Να γνωρίζει τα χρώματα και τα βασικά σχήματα

• Να μπορεί να γράφει και να αντιγράφει το όνομά του

• Να έχει αναπτύξει φωνολογική ενημερότητα. Δηλαδή, να χωρίζει λέξεις σε συλλαβές και ήχους και το αντίθετο – να συνδέει ήχους για να φτιάχνει συλλαβές (π.χ. «π» + «α» = «πα») και να κάνει τις συλλαβές λέξεις (π.χ. «πα» + «πι» = «παπί»)

• Να έχει ακουστική αντίληψη – να μπορεί δηλαδή να αναγνωρίζει και να μιμείται ήχους

• Να χρησιμοποιεί ολοκληρωμένες προτάσεις

• Να έχει ανεπτυγμένο λεξιλόγιο. Να χρησιμοποιεί ουσιαστικά, ρήματα και επίθετα, τον αόριστο και τον παρατατικό χρόνο των ρημάτων και δευτερεύουσες προτάσεις.

• Να μπορεί να περιγράψει μια ιστορία δομημένα και οργανωμένα, με αρχή, μέση και τέλος.

Τί είναι οι Ειδικές Μαθησιακές Δυσκολίες; 7 Ιουνίου, 2012

Ο όρος «Ειδικές Μαθησιακές Δυσκολίες» αναφέρεται σε μια ειδική κατηγορία δυσκολιών που αφορούν ελλείψεις στην εκμάθηση των σχολικών ικανοτήτων. Εκφράζονται με έντονη δυσκολία του μαθητή στην απόκτηση των ικανοτήτων ανάγνωσης, γραφής – ορθογραφίας και γραπτής έκφρασης και αριθμητικών δεξιοτήτων. Έτσι η επίδοση του μαθητή στις παραπάνω δεξιότητες είναι σαφώς χαμηλότερη από την αναμενόμενη για την χρονολογική του ηλικία, την νοημοσύνη του και την τάξη που φοιτά.

 
 
 
Οι Ε.Μ.Δ. χωρίζονται σε 3 κατηγορίες:

1. Διαταραχή της Ανάγνωσης (Δυσαναγνωσία)

Ο μαθητής παρουσιάζει δυσκολία στην ανάγνωση και στην κατανόηση της ανάγνωσης.

2. Διαταραχή της Γραφής – γραπτής έκφρασης και ορθογραφικά δεξιοτήτων ( Δυσγραφία, Δυσορθογραφία, Δυσκολία στην Οργάνωση του Γραπτού Λόγου)

3. Διαταραχή των Μαθηματικών (Δυσαριθμησία)

Η Διαταραχή των Μαθηματικών είναι η πιο σπάνια από τις Ε.Μ.Δ.

Είναι σημαντικό να τονιστεί πως οι παραπάνω δυσκολίες δεν οφείλονται σε χαμηλή νοημοσύνη, νευρολογικές ή  συναισθηματικές διαταραχές η κάποια αισθητηριακή μειονεξία, αν και μπορεί να συνυπάρχουν με αυτές.
 
 

Πότε να απευθυνθώ στους ειδικούς;
 
 

Ζητήστε τη βοήθεια των ειδικών εάν το παιδί σας παρουσιάζει μερικές από τις παρακάτω δυσκολίες:
 

Ανάγνωση

• διαβάζει αργά, συλλαβιστά, με δισταγμό
• παραλείπει, προσθέτει ή αντικαθιστά γράμματα, συλλαβές ή και λέξεις
• δυσκολεύεται στην κατανόηση του κειμένου
 

Γραφή

• παραλείπει, προσθέτει ή αντικαθιστά γράμματα, συλλαβές ή και λέξεις
• σημειώνει πολλά ορθογραφικά λάθη, ακόμα και σε λέξεις που έχει διδαχθεί συστηματικά
• τα γράμματά του είναι δυσνόητα, κάνει πολλές μουντζούρες
• δεν τηρεί τα σημεία στίξης
• αντιστρέφει γράμματα (π.χ. 3 αντί για ε)
• μπερδεύει γράμματα που «μυάζουν» ακουστικά ( π.χ. β/φ, δ/θ, γ/χ, σ/ζ) ή οπτικά (π.χ. ο/α)
• κολλάει λέξεις μεταξύ τους ή αφήνει κενά εκεί που δεν πρέπει
• δυσκολεύεται στην οργάνωση του γραπτού κειμένου, έχει κακή σύνταξη, χρησιμοποιεί μικρές προτάσεις, κάνει επαναλήψεις
• χρειάζεται πολύ χρόνο για τις γραπτές του εργασίες
 

Μαθηματικά

• δυσκολεύεται να αναγνωρίσει μαθηματικά σύμβολα (+,-)
• δυσκολεύεται στην αντιγραφή αριθμών, πράξεων, στην χρήση «κρατούμενου»
• αντιστρέφει αριθμούς (π.χ. 17 αντί για 71)
• δυσκολεύεται να μάθει την προπαίδεια
 

Άλλες Δυσκολίες

• δυσκολία στον προσανατολισμό στον χώρο και στο χρόνο (πάνω-κάτω, πρίν-μετά, δεξιά-αριστερά, ώρα, μέρες, μήνες, εποχές)
• δυσκολία στο λόγο – στην προφορά πολυσύλλαβων λέξεων ή λέξεων με συμπλέγματα, στην διαφοροποίηση των γραμμάτων που συγγενεύουν ακουστικά (β-δ, φ-θ κλπ) κ.α.
• δυσκολία στην μνήμη και στην συγκέντρωση
• δυσκολία στην οργάνωση της μελέτης, της εργασίας και του χρόνου του
• προσπαθεί να προσελκύσει την προσοχή με αρνητικό τρόπο
• χαμηλή αυτοεκτίμηση